Двојката, оддалечена „само“ околу 300 светлосни години, е забележана во различни бранови должини на светлината од опсерваторијата за рендгенски зраци Чандра на НАСА и вселенскиот телескоп Хабл.
Иако црните дупки се невидливи во мрачниот универзум, овие две силно светат додека гасот и прашината што ги „голтаат“ се забрзуваат и се загреваат на високи температури. Овие небесни објекти, кои орбитираат еден против друг, се познати како активни галактички јадра.
Активните галактички јадра се супермасивни црни дупки кои испуштаат брилијантни млазови од материјал и моќни ветрови кои можат да ги обликуваат самите галаксии во кои живеат.
Овој пар црни дупки е најблискиот пар откриен со помош на видлива и рендгенска светлина. Со оглед на тоа што другите парови на црни дупки претходно забележани вообичаено беа многу подалеку една од друга. Астрономите ги открија овие црни дупки кои танцуваат една околу друга во центарот на пар галаксии кои се судираат наречени MCG-03-34-64, оддалечени 800 милиони светлосни години.
Астрономите случајно открија црни дупки кога набљудувањата на Хабл открија три шила светлина во светлиот гас на галаксијата. Тие го објавија своето откритие во понеделникот во The Astrophysical Journal, пренесе Би-Би-Си.
„Не очекувавме да видиме вакво нешто“, рече во соопштението водечкиот автор на студијата Ана Триндаде Фалкао, постдокторски истражувач во Центарот за астрофизика Харвард-Смитсонијан во Кембриџ, Масачусетс. „Таква глетка не е вообичаена во блискиот универзум и ни кажа дека нешто друго се случува внатре во таа галаксија.“
Тимот бил заинтригиран кога Хабл открил три оптички дифракциски шила во концентриран регион на галаксијата MCG-03-34-64. Дифракционите шила се појавуваат кога светлината од мал космички регион се наведнува околу огледалото во телескопот.
Набљудувањата на Хабл биле направени со оптичка светлина, која е видлива за човечкото око, но астрономите не биле сигурни што гледаат. Тимот го преиспитал галактичкиот регион користејќи рендгенски зраци на Чандра.
Кога научниците ја набљудуваа галаксијата со помош на Чандра, тие беа во можност да утврдат два силни извори на Х-зраци кои одговараат на оптичките извори на светлина забележани од Хабл, рече Фалкао. „Ги составивме овие парчиња од сложувалката и заклучивме дека веројатно гледаме две супермасивни црни дупки кои се многу блиску една до друга.
Тимот, исто така, консултирал архивски податоци за набљудувањата на радио брановите.
„Кога ќе видите силна светлина во оптички, рендгенски и радио бранови, многу работи може да се отфрлат, што доведува до заклучок дека ова може да се објасни само како блиски црни дупки. Кога ќе ги споите сите делови од сложувалката, добивате слика од пар активни галактички јадра“, рече Фалкао.
Во меѓувреме, третиот скок на дифракција забележан од Хабл има непознато потекло и на тимот му требаат повеќе податоци за да открие што би можело да биде. Изворот на светлина може да потекнува од гасот што е создаден со енергетско исфрлање на материјал од една од црните дупки.
„Не би можеле да ги видиме сите овие детали без неверојатната резолуција на Хабл“, рече Фалкао.
Астрономите забележале парови црни дупки поблиску еден до друг од овој пар користејќи радио телескопи, но овие парови не биле забележани во други бранови должини на светлината.
Двете супермасивни црни дупки некогаш биле центри на нивните соодветни галаксии, но спојувањето на галаксиите ги доближило двата објекти многу поблиску. На крајот, нивниот близок спирален танц ќе резултира со спојување за околу 100 милиони години, според НАСА, предизвикувајќи моќно ослободување на гравитационите бранови.
Ваквите гравитациски бранови, произведени од судир на супермасивни црни дупки, во иднина би можеле да бидат откриени од LISA, вселенската мисија со ласерски интерферометар на Европската вселенска агенција, која се очекува да биде лансирана во средината на 2030-тите.