Познато е дека појасите од карпи се протегаат најмалку двојно повеќе од растојанието од слични ѕвезди, што го прави нашиот Сончев систем прилично мал во релативна смисла. Според новото откритие, можеби сепак не сме толку мали, пишува Science Alert.

Астрономите од канадскиот истражувачки центар за астрономија и астрофизика Херцберг се надеваа дека ќе најдат нови цели за сондата „Нови хоризонти“ додека патува низ надворешниот дострел на Сончевиот систем.

Откако направи неколку фотографии одблиску на Плутон, мисијата снимила карпа во форма на снежна топка на околу 40 АЕ од Сонцето пред да продолжи по својот пат со нешто помалку од 60.000 километри на час.

Не е лесно за храброто мало вселенско летало, сега кога е оддалечено речиси 60 АЕ од Сонцето, да најде објекти за набљудување. За да забележат нешто што се движи низ постојаната темнина, астрономите треба да бидат снаодливи.

Со толку малку светлина на работ на Сончевиот систем, малку објекти би биле видливи на која било слика од телескопот.

Со правење снимки во различно време и потоа нивно натрупување, можно е сета таа светлина од слабо осветлен објект да се комбинира во една точка, зголемувајќи ја неговата видливост.

Сето тоа функционира убаво ако целната патека е позната. Пронаоѓањето на неоткриени објекти на овој начин бара многу обиди и грешки, прилагодување на наредените слики долж потенцијалните орбити додека не се открие блескавиот скапоцен камен.

Дури и со помош на компјутерски алгоритам, потрагата по скриени карпи во купот од стотици слики бара старомодна човечка моќ, и тоа значителна.

Во споредба со податоците од човечкото пребарување во 2020 година од телескопот Субару на Хаваи, техниката на машинско учење идентификуваше двојно повеќе објекти во Кајперовиот појас, што укажува на зголемување на густината на материјалот на растојанија од околу 60-80 AU долж патеката на вселенското летало. „Нови хоризонти“.

Овие резултати би можеле да помогнат во објаснувањето на необичниот сјај откриен и од сондата Хабл и од телескопот, со дополнителни остатоци што формираат сопствен облак од рефлектирачка прашина во надворешниот Сончев систем.

Меѓутоа, ако ги прифатиме резултатите без дополнителна проверка, можно е нашиот сончев систем да има најмалку два „прстени“ од леден материјал разделени со празнина од приближно 50 AU: едниот се состои од добро познатиот Кајперов појас, а другиот од широк појас од ледени карпи што се протега од Плутон колку што е Плутон од нас.

Зошто воопшто би постоел таков јаз, е посебна мистерија.