Ракометната репрезентација на Македонија и на Мундијалот во Германија и Данска замина со вообичаениот оптимизам негуван во последните 10-ина години. Овојпат можеби поумерен од претходно за што имаше и објективни причини но сепак доволно силен нацијата со изразен апетит да чека ново нишко чудо.
Во тоа нема ништо лошо бидејки спортски легитимно е да се очекува висок дострел и од тимови што не се топ фаворизирани . Се разбира спортот не би бил толку привлечен ако не се случуваат сензационални исходи.
Македонија на Мундијалот беше далеку од пријатно изненадување па 15-то место уште еднаш понуди различни заклучоци околу прашањето успех или неуспех, секако со соодветни аргументи.
Овој национален тим во претходните 4-5 години ги загуби Мојсоски, Димовски, Јоноски, Миркуловски и уште неколкумина од сосема неспорна причина – крај на нормалниот спортски век.
Во него остана уште само мал дел од златната генерација што се проби во светскиот врв во Хрватска пред 10 години, а потоа блесна петта во Србија. Од друга страна , на за нас штотуку завршениот Мундијал, замина сериозна група млади но искусни и сосема млади ракометари, односно дебитанти што за многумина е аргумент за сериозно подмладување.
И тоа е во ред и сосема нормален и разумен процес за било кој национален тим, што зависно од потенцијалот носи различен ефект, но по дефиниција носи и прилично висока доза на стрес.
Во нашиот случај, барем од она што можеше да се види и слушне, очигледно донесе и силна неконтролирана нервоза кај ветеранската група. Имало и друг пат но овојпат изгледаше пренагласен очигедниот судир што наликува на клановски внатре во тимот. Речиси и да немаше посериозна изјава на повозрасните што не содржеше силна критика за младите репрезентативци за лошо залагање и ефект. Не е спорно дека понекогаш таквите напади можат да делуваат мотивирачки но овојпат стана претерано.
Ракоментиот национален тим секогаш умешно ги криел внатрешните проблеми но овојпат свесно или несвесно тие беа пуштени надвор. Причините може да се претпостават или да се нагаѓаат но многу веројатно е да се во насока после нас следува потоп што е прилично некоректно па дури и себично.
Ванчо, Мојсо, Жути и Јоно се простија достојно од селекцијата и никогаш не беа премногу строги кон Дејан, Џомба Столе, Пеше, Ојле и другите кога им се приклучуваа.
Ваквите напади колку и да се основани, а не се, можат да нанесат несогледиви штети во репрезентацијата и тоа сосема без потреба. Штети што нема да можат да ги испеглаат ниту тактичарите генијалци на клупата, ниту 7 на 6, ниту 6 на 6, ниту пак авторитативни раководства што се убедени во исправноста на своите политики.